Wielki sprzeciw w ONZ wobec ideologii gender

Delegaci z potężnych krajów zachodnich myśleli, że tej jesieni uda im się przeforsować kwestie homoseksualne/transpłciowe na Zgromadzeniu Ogólnym. Odkryli jednak rosnący opór tzw. krajów rozwijających się. Podczas kończącego się wkrótce Zgromadzenia Ogólnego delegaci z Zachodu napotkali mur oporu wobec wszelkich nowych wzmianek o kontrowersyjnych politykach społecznych, wyraźnych lub domyślnych. Tradycyjne kraje zablokowały odniesienia do orientacji seksualnej i tożsamości płciowej, różnorodności i kompleksowej edukacji seksualnej. Ponadto rządy te wydały dziesiątki oświadczeń przeciwko seksualnemu programowi lewicy. W sumie ponad 60 krajów sprzeciwiło się temu, co uważają za niebezpieczny, a nawet radykalny język.

Działania te były ostro kontrastowe w stosunku do ubiegłego roku, kiedy kraje zachodnie świętowały dodanie orientacji seksualnej i tożsamości płciowej do rezolucji w sprawie demokracji, która jako druga w historii zawierała to wysoce kontrowersyjne sformułowanie.

Ponowne wycofywanie się nie jest przypadkowe. Coraz więcej krajów zdaje sobie sprawę, że Stany Zjednoczone, Unia Europejska i kraje-darczyńcy ze Skandynawii wykorzystują politykę międzynarodową i prawa człowieka jako pretekst do omijania i podważania demokratycznych debat legislacyjnych.

Lewica seksualna chce narzucić światu ideologię gender i międzynarodowe prawo do aborcji bez przeprowadzania demokratycznej debaty na ten temat. Kraje zachodnie zalały rezolucje ONZ niejednoznacznymi terminami, takimi jak zdrowie seksualne i reprodukcyjne czy krzyżujące się formy dyskryminacji, aby promować kontrowersyjne sprawy. Początkowo wpływa to tylko na politykę i programy międzynarodowe za pośrednictwem różnych agencji ONZ, ale ostatecznie ma na celu przekształcenie się w pełnoprawne zobowiązania zgodnie z teorią międzynarodowego prawa zwyczajowego.

Teoria prawna wysuwana przez zwolenników aborcji i homoseksualistów/trans twierdzi, że dalsze przyjmowanie tych niejednoznacznych terminów w rezolucjach ONZ w połączeniu z praktykami organizacji międzynarodowych, z czasem powinno być odczytywane jako przyzwolenie na rozwój zakresu znaczeń wiążących norm międzynarodowych.

Nowa zwyczajowa norma międzynarodowa może powstać, gdy kraje powszechnie postępują zgodnie z tą samą praktyką, opierając się na przekonaniu, że jest to wymagane przez prawo. Nie można jej jednak zastosować wobec kraju, który uporczywie sprzeciwia się rozszerzaniu tych znaczeń.

Wiele krajów protestuje. Delegaci z tradycyjnych krajów rutynowo blokują wyraźne odniesienia do orientacji seksualnej, aborcji i innych kontrowersyjnych kwestii, ale nie zawsze będą bezpośrednio blokować niejednoznaczne wyrażenia z powodu presji ze strony krajów zachodnich na ich rządy. Ograniczają się więc do wyrażania zastrzeżeń podczas oficjalnych spotkań i wyjaśniają, jak rozumieją niejednoznaczne terminy.

Oświadczenia te nie mogą zapobiec rozwojowi kontrowersyjnej polityki, ale pomagają w przeciwdziałaniu rozwojowi nowego zwyczajowego prawa międzynarodowego. Fakt, że rezolucje ONZ i ich wdrażanie przez jej agencje można postrzegać jako dowód na istnienie nowych zwyczajowych norm międzynarodowych, jest dobrze potwierdzony, mimo że nie jest powszechnie akceptowany przez prawników. Tak powiedziała Komisja Prawa Międzynarodowego – jeden z organów pomocniczych Organizacji Narodów Zjednoczonych., który został utworzony rezolucją Zgromadzenia Ogólnego nr 174 (II) z 21 października 1947 roku.

Rząd USA często powtarza ogólne zastrzeżenia, stwierdzając, że przyjmowanie konkretnych rezolucji, z którymi się nie zgadza, nie ma żadnego wpływu na zwyczajowe prawo międzynarodowe. Zważywszy, że zastrzeżenie to zgłasza tylko rząd USA i to często tylko w przypadku sprzeciwu wobec treści konkretnych rezolucji, wzmacnia to jedynie ich wiarygodność jako budulca zwyczajowego prawa międzynarodowego.

Prawdą jest, że rezolucje Organizacji Narodów Zjednoczonych nie są wiążące dla państw i nie mogą same w sobie zmieniać międzynarodowego prawa zwyczajowego, niemniej jednak mogą przyczynić się do powstania nowych norm poprzez sposób, w jaki są wdrażane przez agencje międzynarodowe w połączeniu z ich wielokrotnym przyjmowaniem w określonym czasie.

Źródło: C-Fam – 15 grudnia 2022 r.